Céline Dion

1968 -

Czy jest na świecie ktoś, kto interesując się muzyką rozrywkową i nie znałby nazwiska Céline Dion?
Nie sądzę.
Dlatego pośród plejady sławnych kanadyjskich kobiet, o których opowiadam Państwu już od jakiegoś czasu, nie może zabraknąć tej, z której dumni są jej rodacy i której sława wybiegła daleko poza granice Kanady.

Céline Marie Claudette Dion Angélil (tak brzmi pełne nazwisko piosenkarki), urodziła się jako czternaste, najmłodsze dziecko Adhémara Dion i Thérèse Tanguay, w Charlemagne w prowincji Quebec, dnia 30 marca 1968.
Rodzice jej prowadzili własny biznes, niewielką kawiarenkę pod nazwą “Le Vieux Baril”, w której Céline, jako dziewczynka, od czasu do czasu amatorsko śpiewała dla gości wraz ze swoim rodzeństwem. Muzyka od zawsze była nieodzowną częścią życia tej ubogiej, ale szczęśliwej rodziny.
Celine od najmłodszych lat marzyła, żeby zostać piosenkarką.
I to marzenie spełniło się jak sen Kopciuszka.

W 1980 roku, mając zaledwie 12 lat, nagrała swoją pierwszą, skomponowaną przez siebie piosenkę, przy ogromnym poparciu swojej mamy i brata Jaquesa. Tytuł jej brzmiał: “To było tylko marzenie” (“Ce n’était qu’un rêve”).
Drugi brat Celine, Michel Dondalinger Dion wysłał nagranie do muzycznego impresaria i menadżera, którego nazwisko znalazł na jakiejś płycie.
Był nim Rene Angelil, który tak zachwycił się głosem Céline, że postanowił zrobić z niej gwiazdę.
Żeby wyprodukować jej pierwszą płytę pt. “Głos Boga” (“La voix du bon Dieu”), zastawił swój dom. Był to rok 1981.
Ta płyta uczyniła z Céline piosenkarkę nr 1 we francuskojęzycznym Quebec. A już rok później usłyszał o niej cały świat, kiedy w Tokio, na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki (Yamaha World Popular Song Festival) zdobyła złoty medal za “Najlepszą Piosenkę” (“Mam dla ciebie tyle miłości”) i nagrodę jako najlepsza wykonawczyni - “Yamaha Symphony Orchestra Award for Best Artist”.

W ciągu 1983 r. została uznana za najlepszą piosenkarkę francuskojęzyczną w Kanadzie po tym jak we Francji otrzymała swoją pierwszą złotą płytę. Był to singel “D’amour ou d’amitié”. Otrzymała również wiele innych nagród (Falix Awards) takich jak “Best Female performer” oraz “Discovery of the Year”.
A jednak Céline zdawała sobie sprawę z tego, że nie zdobędzie wielkiej sławy, jeśli nie będzie śpiewała po angielsku. Dostrzegł to również jej menadżer i wierząc w jej talent zainwestował spore pieniądze w zmianę tzw. image piosenkarki, włączając w to operację dentystyczną, poprawiającą jej wygląd i oczywiście wysłał ją na kurs angielskiego do École Berlitz.
W 1986 roku piosenkarka podpisała kontrakt z wytwórnią Sony Music, a w 1988 wygrywa Konkurs Piosenki Eurowizji, reprezentując…Szwajcarię.
W 1990 r. wydała swoją pierwszą anglojęzyczną płytę “Unison”.

W latach 90. Céline była już dobrze znana na całym świecie, a jej angielskie i francuskie piosenki stały się przebojami. Miała setki tysięcy fanów, a krytycy nie znajdowali słów zachwytu nad jej głosem i stylem.
Prawdziwy jednak światowy sukces przyniosła, nagrana w 1991 roku wraz z Peabo Brysonem, tytułowa piosenka do animowanego filmu Disneya “Piękna i Bestia”. Piosenka ta otrzymała wiele nagród i została później umieszczona na wydanej w 1992 roku płycie “Céline Dion”.

Tymczasem, w tajemnicy przed całym światem, między Céline i René zaczęło się dziać coś bardzo intymnego. Kryli to, obawiając się reakcji opinii na dzielącą ich różnicę wieku (26 lat). Ale w końcu, w 1993 roku, w dedykacji do swojej trzeciej angielskojęzycznej płyty, Céline nazwała René “kolorem swojej miłości” (The colour of my love”) - tak jak brzmi tytuł albumu, który w całości poświęcony jest tematowi miłości - i świat dowiedział się o wielkim uczuciu łączącym tych dwoje.
To z tego albumu pochodzi jeden z najbardziej znanych przebojów Céline Dion: “Siła miłości” (“The power of love”), śpiewanego zresztą wcześniej przez Jennifer Rush. Album ten nabyło ponad 17 milionów osób na całym świecie.

Związek małżeński Céline i René zawarli w grudniu 1994 roku.

W 1996 Céline wystąpiła na ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atlancie, śpiewając piosenkę “The Power of the Dream”.
Nie wszystko jednak wyglądało różowo. Oto w 1999 roku u René wykryto raka krtani. Céline zeszła wtedy ze sceny i całkowicie poświęciła się opiece nad chorym mężem.
Trwało to całe trzy lata, ale René wyzdrowiał.
A Céline poddała się kuracji hormonalnej i 25 stycznia 2001 roku urodziła syna, René-Charlesa co, jak sami mówią, było błogosławieństwem.
25 lipca 2001 roku mały René-Charles został ochrzczony w Bazylice Notre-Dame Basilica w Montrealu.
(Céline powiedziała w jakimś wywiadzie, że planuje mieć jeszcze jedno dziecko z Rene Angélil.)

Jej powrót na scenę zaznaczył się wydaniem nowego albumu “A New Day Has Come”.

Od 2003 do 2007 roku artystka występowała w Las Vegas. Pokazy te obejrzało ok. 3 miliony widzów, a dochód z nich wyniósł, bagatela, 400 mln. dolarów.
W październiku 2004 ukazał się multimedialny projekt Dion i fotografki Anne Geddes zatytułowany “Miracle”. Album zawiera kołysanki i inne piosenki mówiące o macierzyńskiej miłości.

Pod koniec 2007 roku wydała kolejny anglojęzyczny album “Taking Chances” oraz zapowiedziała roczną, światową trasę koncertową w ramach której ma zagrać ponad 100 koncertów w 85 miastach na pięciu kontynentach.

W kwietniu 2007 wytwórnia Sony BMG ogłosiła, że Céline Dion sprzedała na całym świecie ponad 200 milionów albumów.

Singiel z utworem “My Heart Will Go On” który trafił na szczyty list przebojów niemal na całym świecie bardzo długo nie schodził z czołowych miejsc. We Francji oraz Niemczech piosenka znajdowała się na szczycie list singlowych przez 13 tygodni. W Stanach Zjednoczonych singel był najczęściej granym utworem przez stacje radiowe konsekwentnie przez 10 tygodni. Piosenka stała się jednym z najlepiej sprzedających się singli w historii muzyki oraz jednym z największych przebojów wszech czasów. Utwór zdobył 4 nagrody Grammy m.in. w kategorii “Piosenka Roku”. Album “Let’s Talk About Love” sprzedał się w 31 milionach kopii na całym świecie. Jeszcze lepiej wypadł soundtrack do filmu “Titanic”, którego przewodnim motywem była ballada “My Heart Will Go On”.

14 lutego 2008 roku w Johannesburgu rozpoczęła się światowa trasa koncertowa promująca album “Taking Chances”, w trakcie której piosenkarka dała 115 koncertów w 85 miastach na pięciu kontynentach.

I uwaga! 28 czerwca 2008 roku Céline Dion wystąpiła na krakowskich Błoniach w ramach festiwalu “May B Kraków – Muzyczne Wydarzenie Krakowa”. Koncert został uznany za jedno z najważniejszych muzycznych wydarzeń w Polsce w 2008 roku.

O Céline Dion można mówić jeszcze długo. Obok śpiewania było też aktorstwo a także udział w kampanii reklamowej Air Canada, sieć restauracyjek “Nikels”, firmowanie własnym imieniem perfum produkowanych przez francuską firmę Coty, promowanie różnych akcji charytatywnych.

W maju 2008 artystka otrzymała najwyższe odznaczenie Francji, Order Legii Honorowej.
21 sierpnia 2008 uzyskała tytuł doctora honoris causa francuskojęzycznego Uniwersytetu Laval w Quebec City.

To nie koniec kariery tej niezwykle utalentowanej i jakże subtelnej piosenkarki. Ciekawe do jakich jeszcze szczytów dojdzie?

Zainteresowanych jej karierą artystyczną, życiorysem oraz dyskografią odsyłam do strony: http://en.wikipedia.org/wiki/Celine_Dion, z której to ja sama również korzystałam pisząc tę historię, nieskończoną zresztą…

______________________________
Opracowała: Emilia Turkiewicz
korzystając z kilku stron internetowych.
Fotografia skopiowana ze strony http://media.photobucket.com/image/Celine%20Dion/headwideopen/celine-dion.jpg