Maude Abott

1868 - 1940
Maude Babin urodziła się 18 marca 1868 r. w St. Andre d’Argenteuil (Quebec), jako córka protestanckiego duchownego, Jeremiego Babina i Frances Abbott.
Jeszcze tego samego roku matka Maude umiera na gruźlicę, a ojciec, oskarżony o zabójstwo swojej niepełnosprawnej siostry, mimo uniewinniającego wyroku, przenosi się się do Stanów, zostawiając maleńką Maude i jej siostrę, Alice ich babce, pani William Abbott. Społeczność St. Andre nie uwierzyła bowiem w jego niewinność, a on nie umiał żyć w atmosferze podejrzliwości.
Babka adoptowała obydwie dziewczynki i zmieniła ich nazwisko na swoje - Abbott.
Będąc niezwykle ambitną osobą p. William Abbott postanowiła, że jej wnuczki otrzymają staranne wykształcenie. Tak się też stało, bo i dziewczynki garnęły się do nauki, a szczególnie mała Maude.
Początkowo obydwie siostry uczyła w domu gowernantka, ale kiedy w 1884 r. otwarto nową szkołę dla dziewcząt w Montrealu, Maude postanowiła wykorzystać szansę, choć nie było to łatwe w wielce konserwatywnym Quebec.
Po ukończeniu szkoły Maude trafiła na Universytet McGill w Montrealu, który właśnie rozpoczął po raz pierwszy w historii, rekrutację dziewcząt, ale tylko na jeden wydział (faculty of Arts).
W 1890 r. otrzymała dyplom ukończenia studiów z wieloma wyróżnieniami, m.in. z prestiżowym Złotym Medalem Lorda Stanleya. Otrzymała też uprawnienia nauczycielskie. Ale nie to było jej marzeniem. Chciała zostać lekarzem. Niestety, uniwersytet McGill nie przyjął jej na kierunek medyczny, ponieważ była…kobietą.

To nie zniechęciło Maude do kontynuacji studiów i w 1894 uzyskała dyplom lekarski na Bishop’s College - z nagrodą zresztą.

Po uzyskaniu dyplomu wyjechała na trzy lata do Europy, gdzie dokształcała się i zdobywała praktykę u wielu znamienitych lekarzy, głównie w Wiedniu. Wyspecjalizowała się tam szczególnie w patologii i internie.
Po powrocie do Montrealu rozpoczęła regularną praktykę lekarską i pracę doświadczalną nad patologią i szmerami serca. Wnioski zostały przedstawione Stowarzyszeniu Medyczno - Chirurgicznemu, przez jej kolegę, mężczyznę, ponieważ w tym czasie kobiety nie mogły być członkami tego Stowarzyszenia. Jej praca okazała się być tak odkrywcza, że natychmiast została do owego Stowarzyszenia przyjęta, wbrew wszelkim zasadom. Również Londyn zainteresował się pracą Maude i oto zaczęto o niej mówić w środowiskach lekarskich na świecie. A w dziedzinie wrodzonych wad serca stała się wkrótce ekspertem. Dr. William Osler, znany wówczas lekarz i profesor medycyny, zaproponował jej napisanie rozdziału na temat wrodzonych wad serca, w jego własnej książce, nad którą pracował. To był ogromny zaszczyt! Pod wpływem jego namowy Maude Abbott została też kustoszem utworzonego przez siebie, Muzeum Medycyny na Uniwersytecie McGill, które prowadziła potem jeszcze przez 30 lat.
Zaczęto o nią zabiegać na wielu medycznych uczelniach świata. W 1923 r. Maude zdecydowała się podjąć pracę na Women’s Medical College w Pensylwanii jako profesor Patologii i Bakteriologii oraz jako dyrektor Laboratoriów Klinicznych. Dwa lata później wróciła do Montrealu i rozpoczęła pracę jako Profesor asystent do medycznych doświadczeń. Pomimo protestów i próśb, ofert awansów, dr Maude Abbott przeszła na emeryturę w 1936 r., w wieku 65 lat.
Nowojorska Akademia Medyczna zaraz potem nadała jej swoje honorowe członkostwo.

Dr Maude Abbott napisała ponad 140 publikacji, w tym słynny “Atlas Wrodzonych Wad Serca”, wydany w 1936 r. przez Amerykańskie Stowarzyszenie Kardiologiczne.
Wraz z dr. Helen MacMurchy utworzyła Federację Kobiet Lekarzy w Kanadzie, która to Federacja ufundowała coroczny scholarship jej imienia dla zdolnych studentek.

Maude umarła 2 września 1940 r.
W 1993 r. dr Maude Abbott została oficjalnie uznana jako kanadyjska postać historyczna, a w 2000 roku Kanadyjska Poczta wydała pamiątkowy znaczek dla uhonorowania jej zasług.

W swoim pamiętniku 15 letnia Maude napisała: “Ciekawa jestem, jak będzie wyglądało moje życie i czy będę miało możliwość zrobić w nim coś dobrego, lub wielkiego”….

______________________________
Opracowała: Emilia Turkiewicz
Na podstawie książki “100 hundred Canadian Heroines famous and forgotten faces” by Merna Forster
oraz korzystając z wielu stron internetowych.